Wygląda na to, że Niebajka podoba się równie mocno, co Suka.

W sieci pojawiły się już pierwsze recenzje. Grzeszna Rahela u siebie pisze: Historie opisane przez GoodGirl pokazują, że czasem sięgnięcie dna, często niezamierzenie, jest potrzebne – tylko sięgając dna, ma się możliwość odbicia z całej siły od niego, by móc zacząć wszystko od nowa. Ta książka pokazuje, że życie to „Niebajka”, ale warto walczyć o siebie, swoje życie i szczęście, spełnienie bez oglądania się na innych, co niekiedy wcale nie przychodzi łatwo.

„Na obiad proponuję pierś z kurczaka, z surówką i pieczonymi ziemniakami” – sms od Właściciela.

Wysiadam z metra, znajoma postać czeka przed stacją. Tak po prostu, zwyczajnie, żeby było mi milo.

Z podziemi wyciąga ulubione American Horror Story.

Pije grzane wino razem z moimi koleżankami. Naprawia im komputery, ratuje, gdy trzeba usunąć wirusy.

Wspiera, pomaga, jest kiedy go potrzebuję.

Przechodząc obok – dotknie, pogłaska, przytuli.

Zabiera na spacery po parku.

Bywa zazdrosny, władczy i potrafi obrazić się gorzej ode mnie.

Zwyczajny toksyczny związek.

Jak opisać coś, czego nie da się nakreślić słowami? Stan, którego pragnie ciało, lecz umysł nie ogarnia. Szczególny wymiar, w którym nic więcej się nie liczy. Istnienie zostaje zredukowane do poziomu odczuwania.

Palce zaciśnięte na szyi, świst pejcza. Urywany oddech, powódź między nogami. Kolejne razy, bat tnie powietrze. Coraz bliżej, już prawie mogę dotknąć…

Oczyszczenie – rytuał niezbędny, by móc na powrót stawić czoła szarej codzienności, której proza zabija chęć życia. Lekarstwo na smutek i zniechęcenie. Zrzucenie starej skóry, ponowne narodziny, zmartwychwstanie. Powrót do grona tych, którzy znają oczyszczającą moc bólu.

Nasz osobisty egzorcyzm.

Masochistka, ekshibicjonistka, dumna suka.

Uległa, klękająca tylko przed Nim.

Zakochana kobieta, której trudna miłość za cholerę nie chce ze łba wywietrzeć.

Jego lalka.

Intensywnie.

Muszę odreagować.

Mocno, z całych sił.

Zatracić się i zapomnieć o wszystkim.

Zaczarować rzeczywistość.

On zna niezawodny sposób…

Jestem masochistką – oto jedna z etykietek, jaka można mnie obdarzyć. Zwykle, myśląc czy mówiąc o tym, nawiązuję do kwestii czysto fizycznej. Nie owijając w bawełnę – lubię, kiedy boli. Należę do grupy delikwentów, których kręci i podnieca pejcz znaczący skórę, klamerki zaciśnięte na sutkach, gorące krople wosku…  Ale to tylko jedna strona medalu. Ból fizyczny jest zwykle łatwy do przełknięcia – kwestia wytrzymałości i praktyki. Rzecz ma się zupełnie inaczej, gdy mowa o cierpiącej psyche.

Śmiem uważać, że my kobiety, do pełni szczęścia potrzebujemy wyznań i deklaracji. Nawet te, które zarzekają się, że romantyzm je mierzi i twardo stąpają po ziemi, nie dałyby rady całkiem bez – chyba, że są skrajnymi masochistkami. Wyobraźmy sobie związek, w którym nigdy nie padło „kocham cie”, „jesteś jedyna” czy „chcę z tobą spędzić resztę życia”. Nic z tych rzeczy, nawet nic, co byłoby temu bliskie.

Znam siebie na tyle, by wiedzieć dobrze, że do pełni szczęścia potrzebuję odpowiedniej dawki cierpienia. Nie za dużo, nie za mało, akurat tyle, by zaostrzyć, dopieprzyć do smaku. Paradoksalnie – potrzeba silnej osobowości, by wierzyć w to co czujesz i widzisz, nie poddawać tego w wątpliwość, z powodu braku werbalnych deklaracji.

Skrajny masochizm? Eee tam… ja myślę, że jestem najszczęśliwszą suką na świecie.

Trwały związek? Trudny i nudny, wymaga cierpliwości i delikatności, oraz liczenia się ze zdaniem drugiej osoby. Na dłuższą metę to potwornie uciążliwe. O ile prościej żyć przyjemnością, zabawą, chwilą. Nie prać, nie prasować, wyrzucić i kupić nowe!

Trwały związek to ciężka praca, z jednej strony chciałoby się czuć płytko i żyć szybko, z drugiej – pewne bonusy są dostępne jedynie dla długodystansowców.

Nuda – śmiertelna choroba XXI wieku. Nic szybciej i skuteczniej nie zabije związku. Ciągle słyszę nieśmiertelne pytanie – co robimy ze sobą po 13 latach związku?

Jak to co? Macie wszystko czarno na białym na tej stronie 😉

Na szczęście, BDSM doskonale sprawdza się w roli szczepionki przeciwko nudzie.

Powtarzając za Urban Dictionary:

Osobiście nie lubię, nie umiem, nie bawię się. No dobra – bawię, jakkolwiek dziwnie to zabrzmi – zwykle ktoś decyduje o zabawie za mnie. By zrobić krzywdę, wcale nie potrzeba siły fizycznej. By rozjechać psyche, wystarczą odpowiednio dobrane słowa.

Zwykle nie generalizuję, ale w tym przypadku posunę się do śmiałego stwierdzenia – większość suk ma problem z regulacją i przetwarzaniem emocji. Szczególnie w chwilach, gdy bodźce emocjonalne są sprzeczne. Taka specyfika naszej natury.

Mind fuck ma to do siebie, że pieprzyc psyche można wszędzie, ta dyscyplina nie ma ograniczeń. To po prostu zaczyna się dziać, w najmniej odpowiednim momencie: na rodzinnym spotkaniu, w sklepie, wśród niczego nieświadomych ludzi.

Zastanawiajcie jest, że dominujący zdają się wybitnie gustować w tego rodzaju grach i zabawach, zaś relacja z wybraną suką wcale nie musi być seksualna. Znam sadystów lubiących przejechać mi psyche wyłącznie dla sportu , ponieważ mogą i to daje im to satysfakcję.

Później długo dochodzę do siebie, poddaję w wątpliwość własne myśli i odczucia, wizję świata i ludzi…

Wszyscy ci, którzy wcześniej kupili e-booka, otrzymają wydanie drugie za darmo. Proszę te osoby o skontaktowanie się ze mną.