Lubię kiedy boli – takie wyznanie zazwyczaj wywołuje konsternację, w związku z czym nie raczę nim postronnych. Większość nie byłaby w stanie ogarnąć koncepcji dążenia do spełnienia przez doświadczenie bólu. A gdyby jeszcze dodać, że niekonieczna jest stymulacja seksualna by osiągnąć orgazm, to niechybnie spojrzeliby jak na kosmitę. Pojęcia nie mają, że tego się nie wybiera, podobnie jak koloru oczu czy wzrostu.

Mając świadomość swych masochostycznych skłonności, można do pewnego stopnia nimi pokierować, wykorzystać je. Trafiając na kompatybilnego partnera, możliwości są ogromne. Wystarczy chcieć.

Kilka dni temu, seksuolog Andrzej Depko zapytał mnie (w ramach rozmowy, której całość ukaże się wkrótce w jego książce) , ile razów potrzebuję, by poczuć podniecenie? Mnie na samą myśl robi się gorąco. Ból fizyczny nie jest niezbędny do „wejścia na orbitę”… ale też ile by go nie było, zawsze jest za mało… Jeszcze nie dotarłam do granicy.

Należę do tych, którzy kwestionują wszystko, niczego nie przyjmuję za pewnik. Stawiam pytania, szukam odpowiedzi, drążę, drażnię. Dociekliwość drażni, a ja nie daję się łatwo zbyć. Chcę wiedzieć dlaczego tak a nie inaczej, i kto tak wymyślił. Doprowadzałam tym mych rodzicieli już jako dziecko do białej gorączki.

W mojej głowie ciągle coś się dzieje. Kłębowisko myśli, pozorny chaos, ale gdy się wsłuchać, da się wyodrębnić i uchwycić szept myśli przewodniej. To komputer pokładowy przetwarza dane.

Nie zadawaj tyle pytań, nie dociekaj, nie interesuj się… Bywały tez ostrzejsze reakcje. Zadawanie niewygodnych pytań drażni, a stają się niewygodne, gdy dotykają spraw, wydawałoby się raz na zawsze ustalonych. Jak to, poddawać w wątpliwość uznany nam porządek świata?

Nie lubię generalizować, ale myślę że ludzie dzielą sie na trzy kategorie. Tych, co bezmyślnie „łykają” wszystko co im sie do głowy wtłacza – postawa najczęstsza, zaobserwowałam iż pewnym jednostkom myślenie sprawia ból. Dalej mamy tych, którym zdarzy się zwątpić, zatrzymać i zastanowić przez ułamek sekundy nad sensem otaczającego nas świata. Tylko na ułamek seksundy – natychmiast karcą samych siebie, że wszystko wszak juz było. Tej grupie szkoda czasu ma myślenie. No i ci ostatni – kwestionujący aktualne reguły gry w „Zycie i ład społeczny” szaleńcy.

Staram się poznać i zrozumieć. Zawsze. Tyczy się to wszystkich aspektów ludzkiej egzystencji. Im mroczniej tym lepiej.

„Nie staraj się wszystkiego zrozumieć” – usłyszałam od przyjaciela. Dla mnie to nieakceptowalne. Dzięki poznaniu i zrozumieniu mogę świadomie z tego czerpać. Inaczej to niemożliwe. To tyczy się wszystkigo, a zawiłości ludzkiej natury w szczególności.

Eksploruję, zgłębiam i badam swe sadomasochistyczne ciągoty. Od dawna. Z perspektywy czasu mogę dostrzec, że na początku byłam jak ten kurczak bez głowy, biegający po podwórku. Gdzieś dzwonili, coś czułam, momentami było fajnie, ale przeważającej części tego, co się ze mną działo nie rozumiałam. Czułam się zagubiona. Marzyłam, żeby ktoś przyszedł i wytłumaczył, że czuję się tak z takiego i takiego powodu. Nie umiałam zaakceptować tego co czuję, bo nie ogarniałam tego w sposób świadomy. Ktoś powie – idiotyczne. Być może dla wielu idiotyczne, ale nie dla mnie. Dla mnie życie to podróż w głąb siebie. Świadoma podróż.

Jedna z terii glosi, że nasze upodobanie seksualne (i nie tylko) są wypadkową tego, na co byliśmy narażeni/doświadczeni na różnych etapach dzieciństwa. Inna teoria glosi, że upodobanie do odczuwania bądź zadawania bólu nie ma nic wspólnego z okresem  wczesnego formowania się osobowości – ot, po prostu ktoś lubi dostac lanie jako osoba dorosła bo akutat tak ma, i ma co się doszukiwać drugiego dna.

Wierzę w „czym skorupka za młodu nasiąknie…” Z tego czym nasiąkłam, a co jako świadoma istota, z masochistyczną przyjemnoscią rozbiłam na milion kawałków i podstawiłam pod mikroskop, korzystam dziś świadomie. Dla niektórych pewnie to chore, rozdrapywać dawne traumy i przekształcać je w BDSM’owe scenariusze… Dla mnie to jeden z odcieni wolnosci – mogę, chcę, robię to świadomie i czerpię z tego nieziemską przyjemność.

Czasem nawiedza mnie straszna myśl: kim byłabym dziś, gdyby moje dzieciństwo było normalne?

Najtrudniej jest zacząć. Siadam i straszy biel monitora. Wpatruję się w pulsujacy kursor jakby był moim suflerem. Zdawało się, że zdania same  zaczną płynąć, jedno za drugim.  To jeszcze nie ten moment, on nadejdzie później. Pojawi się z nienacka, jak to ma w zwyczaju, i męka stanie się przyjemnością. Dokładnie tak, jak w życiu.

Czego ci brak? – zapytał mnie ktoś ostatnio, spodziewając się zapewne, że zacznę narzekać. Poddałam błyskawicznej analizie swą skromną osobę oraz okoliczności przyrody, w jakich przyszło wieść żywot… i zaskoczna odpowiedziałam, że mam wszystko, jestem szczęśliwa. Niebywałe, wiem.

Przez lata nie chciałam/nie potrafiłam zaakceptować faktu, że szczęście to stan umyslu. Szukałam go wszędzie, tylko nie w sobie.

Jestem wolna. Juz nie uciekam. Nie pragnę konfrontacji, ale postawiona w sytuacji bez wyjscia…

W słuchawce odezwała się Przeszłość. Po latach, zadzwoniła jak gdyby nigdy nic. Przetrawiłam, przemyślałam, ochłonęłam, zapomniałam, ale za nic w świecie nie chcę tam wracać. Nie mam przyjemności zaprzyjaźniać sie z byłym oprawcą. Lubię cierpieć, wszak głośno proklamuję swe masochistyczne ciągoty, ale… Przeszłość nie zna safe word. Kontakt z nią grozi poważnymi obrażeniami. Osoby z tego rodzaju patologicznym zaburzeniem osobowości są bardzo niebezpieczne. To doskonali manipulatorzy, potrafią cudzymi rekami robić innym straszne rzeczy.

Odłożyłam sluchwke, prosząc by nie dzwoniła do mnie więcej.

Noszę w sobie jedno jedyne pragnienie, związane z Przeszłością. Chciałabym, patrząc jej w oczy, opowiedzieć o swoich upodobaniach seksualnych. O tym, że lubię być bita, bo to wyraz troski i miłości, a ta bez zadawania bólu nie istnieje. Zobaczyć wyraz jej twarzy… Chore? A czy kiedykolwiek twierdziłam, żem zdrowa? Jestem tylko produktem ubocznym najważniejszej komórki społecznej, jaką jest rodzina. Zgniłym jabłkiem, które stanęło okoniem. I nie żałuję.

Normalność? Nie oczekujcie jej ode mnie. Oprócz złości, niewiele czuję. Złość daje mi energię potrzebną, by codziennie rano wstać z łóżka, wyjść z domu i zmieniać rzeczywistość. Te jej elementy, z którymi sie nie godzę. Taki napęd. Podobnie jak ambicja.

Nie ufam ludziom, przekonałam się, że zawodzą. Nawet ci najważniejsi. Jedyna stała niezmienna to Właściciel… choć i tu nigdy nie zaufam w stu procentach. Ale On jest, trwa niezmiennie, troszczy się o mnie i moje potrzeby. Jedyny mężczyzna, któremu mogę bez ceregieli przełożyć się przez kolano, a on nie zadaje zbędnych pytań. A kiedy pierwsze, co pada z moich ust po przebudzeniu, to „znalazłam   zdjęcie świetnego wiązania, obie dziurki wyeksponowane, nie mam szans ucieczki czy uniku”  – nie patrzy na mnie, jak na nawiedzoną wariatkę.

Łączy nas seks. Nie wspólne dzieci, kredyty czy inne zobowiazania, a seks. Mistyczna cielesność, która pozwala wejść na wyższy poziom odczuwania. Dla niej jesteśmy gotowi poświęcić wiele. Pod względem seksualnego dopasowania jesteśmy kompatybilni do tego stopnia, że właściwie niewiele więcej się liczy. Reszta to didaskalia…

Tych, którym nie odpisałam na mejle, proszę o wybaczenie, naprawdę cholernie zarobiona jestem. A tym, którzy pytają co w moim mieście słychać muszę wyznać, że pojęcia nie mam. Nie wiem co się dzieje, gdzie się chodzi i co ogląda. Jestem wyłączona, zamknięta we własnym świecie. Na to co poza nim, nie starcza mi czasu ani energii.

A skoro o nieodpisanych listach mowa, to jeden szczególnie nie mógł wyjść z mojej głowy. Jak to jest, że u niektorych osób uświadomienie sobie podłoża, na którym powstały ich sadomasochistyczne upodobania sprawia, że nagle tracą całą radość z owych praktyk? Dlaczego u jednych wyłącza to przyjemność z wycieczek w mroczne zakamarki świadomości, a u innych wręcz przeciwnie – potrafią oni finezyjnie „zagrać” na emocjach wykorzystując wspomnianą wcześniej wiedzę?

Świadomość tego, jak wczesne lata mojego życia wpłynęły na pojawienie się konkretnych upodobań, w najmniejszym stopniu nie utrudnia mi czerpania przyjemności z BDSM. Wręcz przeciwnie. Umiem się tym posłużyć, aby zmaksymalizować satysfakcję moją i partnera.

Czasem pytam samą siebie, czy nie chciałbym byc zwykła, pookładana i normalna. Mieć rodzinę jak z obrazka, męża, dwójkę dzieci i dom na kredyt. W reklamach zawsze wszyscy wygladają na takich szczęśliwych…

Tak naprawdę dobrze wiem, że powyższa wersja szczęścia nie zgodziłaby się z moją naturą. Znam kilka osób, które wbrew sobie udają, że wanilia i rodzinna sielanka są tym, czego chcą w życiu. Zaspokajają zew natury na boku, za plecami żony czy męża. Niektórzy trzymają się ryzach, tkwiąc w małżeństwie/związku o temperaturze zimnego rosołu.  Dla dobra dzieci, pieniędzy, wspólnego dorobku, dlatego że szkoda wspólnie zmarnowanych spędzonych lat.

Jestem szczera wobec siebie. Mam świadomość, że niektóre układy i sytuacje życiowe nie są dla mnie. Próby postępowania wbrew temu, kończyły się okłamywaniem i siebie, i partnera. Na dłuższą metę nie potrafię wyłączyć tego co w mojej suczej duszy gra, dlatego jestem z kimś, kto podobnie jak ja, nie chce domu na kredyt, dzieci i rodziny. Co nas łączy? Coś bardzo pierwotnego… Seks potrafi być bardzo skutecznym spoiwem.