Każdy z nich jest inny, inaczej obejmuje, bierze w posiadanie. Różnią się siłą, długością, intensywnością… Jedyny i na swój sposób niepowtarzalny. Orgazm.

Jestem kolekcjonerką. Jedni zbierają znaczki, inni pięknie szumiące muszle, jeszcze inni monety – ja kolekcjonuję chwile ekstazy. Każda z nich ma jedyny w swoim rodzaju zapach, smak i kolor.

Bywają jasne, w tonacji pastelowej, zdarzają się soczyste jak dojrzale maliny, trafiają się też mroczne, które biorąc we władanie spowijają ciemnością wszystko wokół. Czasem zjawiają się delikatne, lekkie jak muśnięcie motylich skrzydeł, a nieraz dosłownie odbierają świadomość, uwalniając zwierzę śpiące na dnie duszy.

La petite mort, krótka chwila kompletnego zatracenia. Dla mężczyzn całkiem naturalna, kobiety muszą się jej „nauczyć”. Poznać swoje ciało na tyle dobrze, żeby wiedzieć które struny trącić, aby zagrało tak jak chcemy. Warto, bo w tym rzemiośle ćwiczenia czynią mistrza. Coś, co na początku pojawia się sporadycznie i wydaje się trudne do kontrolowania, zaczyna przychodzić z większą łatwością. Czasem ma się szczęście i od samego początku to  c o ś  zaskoczy, a dalej jest już tylko lepiej. Zdecydowanie częściej to powolna droga na wyższe poziomy wtajemniczenia, gdzie uczymy się jak spotęgować czy przyspieszyć nadejście ekstazy.

Moje poszukiwania zawsze napędzała ciekawość, pragnienie żeby sprawdzić czy da się czuć jeszcze mocniej, dłużej, głębiej, bardziej… Kolejny orgazm do kolekcji.

Za każdym razem jest inaczej.