Dawno, dawno temu, kiedy poznałam już realia pracy w korporacji, zastanawiałam się, skąd bierze się, jakże niesprawiedliwy trend płacenia słabszej płci mniej. Przyznam, wkurzało mnie to, że kolega na tym samym stanowisku zarabiał o dobre parę tysięcy zielonych rocznie więcej niż ja. Przyszedł jednak moment, że zrozumiałam ukryty sens tego. Nastąpiło to, kiedy szef wszedł akurat do biura w momencie, gdy koleżanka demonstrowała mi ćwiczenia ujędrniające pupę;) Tak, biję się w pierś i przyznaję: nie wykorzystuję każdej minuty spędzanej w pracy na prace właśnie.

No bo jak to? W poniedziałek przez pierwsze dwie godziny nie wymienić się z koleżankami wrażeniami z weekendu? Nie pokazać zdjęć z urlopu? A gdzie rozmowy na czacie, pisanie prywatnych maili, zakupy przez internet? Kiedy ja mam na to znaleźć czas po powrocie do domu? Wtedy to ja zmieniam się w kurę domową, znaczy tę, hmm sukę domową.

I tu rodzi się kolejny problem. Czy współczesnej, wyzwolonej, feminizującej kobiecie w ogóle wolno być kurą domową? I jak pogodzić bycie kurą z jednoczesnym byciem demonem seksu, czego przecież od nas wymaga się także.

Można się w tym wszystkim pogubić, bo i sukces mamy odnosić, i to najlepiej na wszelkich możliwych polach, i powinnyśmy być profesjonalne, do tego cieple, kobiece i seksowne. Zwariować można! Do tego być wierne, skromne i ciche, a także doświadczone, wyuzdane i bez zahamowań kiedy zajdzie taka potrzeba. Toż to kurwa rozdwojenia jaźni można dostać!

Taaak, trochę się w to zaplatałyśmy, po części na własne życzenie. Gdybyśmy tylko nie były takie zakłamane, gdybyśmy odważyły się na odrobinę szczerości z samą sobą.

Tak, jak mówi o tym Arundati, autorka bloga wydanego w formie książki, wielbicielka seksu grupowego:

„Mężczyźni się dziwią – wydaje im się, że kobiety zawsze szukają przede wszystkim czułości, romantyzmu, subtelnych podniet i wyrafinowanej gry – być może większość ale nie wszystkie, a może ta rzekoma większość tylko udaje bo tak wypada? Nie jestem jedyna, rozmawiam z kobietami i daję wam słowo – nie jestem jedyna! Wśród nas też są takie, które traktują seks trochę jak sport a trochę jak jazdę na karuzeli i to wcale nie oznacza, że nie potrafimy kochać, gotować, prasować kołnierzyków i co tam jeszcze jest dla was atrybutem kobiecości. Ale człowiek spotyka kogoś godnego miłości raz na dziesięć lat, a hormony działają 365 dni w roku. I potrzebujemy seksu tak samo jak wy i tak samo jak wy szukamy przygód. Jak mnie denerwują te lamenty, że mężczyźni traktują kobiety jak obiekty seksualne! Przecież kobiety robią dokładnie to samo, tylko się do tego otwarcie nie przyznają – bo są o wiele bardziej zakłamane, nie akceptują swojego pożądania, wilgotnienia, chuci i apetytów. Bo przez wieki wmawiano im, że nie mogą ich mieć, że ich nie mają, a jeśli je mają, to znaczy że są brudne, złe, potępione, niekobiece! Brrr, to ostatnie – niekobiece – to jest chyba to najgorsze z najgorszych.”

Święta prawda, wiele z nas nie akceptuje swojego pożądania, bo tak nas wychowano. Z niejasnych dla mnie powodów, uważa się, że każda powinna mieć mózg sformatowany według identycznego szablonu.

Przede wszystkim chcieć zostać matką, samo przyznanie się do niechęci do macierzyństwa jest uważane niemalże za zbrodnie.

No jak to? Kobieta i nie chce rodzic dzieci? Przecież wszystkie chcą! A jaka niekobieca jest niechęć do posiadania potomstwa, a fe, jak można nie rozpływać się nad konsystencja pierwszych kup! Przecież są takie cudne…

Na domiar złego, jakbyśmy same nie były dla siebie wystarczająco skutecznymi żandarmami, inne panie pilnują nas też.

Zauważą kilka dodatkowych kilogramów i nie zapomną nas o tym poinformować, z satysfakcją dostrzegą zmarszczkę pod okiem czy siwy włos. O tak, możemy wzajemnie na siebie liczyć. Dlatego komplement od innej niewiasty jest jak oaza na pustyni, na wagę złota i zapada w pamięci na długo.

„Ty masz naprawdę niezły tyłek” – usłyszałam pewnego dnia od idącej za mną koleżanki z pracy, starszej o dobre 15 lat i aż się zakrztusiłam z wrażenia. Prawdziwy akt odwagi, rzecz niebywale unikalna wśród naszej płci. Komplement od faceta nie robi na mnie wrażenia, ale od kobiety to cos zupełnie innego.

Komu więc tak naprawdę chcemy się podobać? Przecież to oczywiste – innym kobietom, bo tylko te zauważą prace włożoną w uzyskanie idealnego wyglądu. My po prostu rywalizujemy ze sobą, i im wyżej stoimy na szczeblach drabiny społecznej, tym wyraźniej to widać. Błędne koło się zamyka.

Czasem myślę sobie, że tak jak na ogrodzeniach można zobaczyć napis ostrzegający „Uwaga zły pies”, tak dla dobra kobiet powinno się przyjąć zwyczaj umieszczania tablic ostrzegawczych „Uwaga, kobieta!”. Przecież my niewiasty potrafimy bronić swego lepiej niż niejeden rottweiler.