Jak dotąd, bieżący rok obfituje w dramatyczne zwroty akcji i jest pełen niespodzianek. Gdybym miała możliwość zdecydowania, czy jeszcze odczuwam potrzebę jakichkolwiek atrakcji – zgodnie odpowiedziałabym, że ani trochę. Zdecydowanie mi wystarczy. Szczerze mówiąc, to chciałabym się ponudzić z przewidywalną rzeczywistością w tle.

Dramatyczne wydarzenia działają jak katalizator emocji. Dowiadujesz się o sobie różnych, nie zawsze przyjemnych, rzeczy. Każdy z nas ma jakąś wizję siebie, a kiedy okazuje się ona błędna, to jakby ktoś wyciągnął nam dywan spod nóg. Przecież tak dobrze siebie znamy…

Wnioski? Lubimy mieć wszystko nazwane, z etykietką – sama też tak miałam. Tym zabiegiem zapewniamy sobie złudne poczucie bezpieczeństwa. Przylepiasz etykietkę, i gotowe – wiesz, czego się spodziewać.

Masochistka, fetyszystka, ekshibicjonistka, voyerystka, nimfomanka…

Pierwsze trzy są oczywiste, kolejną dołożyłam sama, ostatnia przyklejona całkiem niedawno, przez tych, co wszystkie rozumy zjedli. Wystarczy nie wpisywać się w 100% w  pewne standardy społeczne, i już, gotowe.

Jak przystało na miłośniczkę psychiatrii – niezwłocznie skonsultowałam ów pogląd z fachowymi źródłami. No i muszę Was rozczarować, moi drodzy… – powtarzając za Amerykańskim Stowarzyszeniem Psychiatrów, zaburzenie o wdzięcznej nazwie „nimfomania” nie istnieje. Za to zawsze znajdą się ludzie, chcący przywołać do porządku jednostki nie przystające do aktualnie panujących norm społecznych.

Szukaj wolności, a staniesz się niewolnikiem własnych pragnień – takie motto widniało kiedyś na tej stronie.

Wtedy zastanawiałam się, czy odpowiednio rozumiem jego znaczenie. Dziś .. wiem jak bardzo te słowa są prawdziwe. Nie jestem pewna, czy jeszcze kontroluje drzemiące we mnie namiętności, czy już one mnie. Jestem uzależniona od intensywnych emocji.

Nie wiem, czy to jeden z odcieni masochizmu…? Hedonizm w czystej postaci? A może opętanie?

Trafiła w moje ręce ciekawa książka – Andrew Weil’a „Natural Mind” (niestety, nie znalazłam polskiego przekładu). Wspomniana lektura porusza niezmiernie ciekawy temat, jakim jest ludzka świadomość oraz nierozerwalnie z nią splecione, pragnienie doświadczania wyższych/odmiennych stanów świadomości. Można z całą pewnością stwierdzić, że pragnienie owe towarzyszy nam od momentu zejścia z drzewa, jest stare jak sama ludzkość  Na przestrzeni dziejów przyjmowało różne formy – sztuki, religii, znajdowało ujście pod postacią  bachanaliów, czy innej obrzędowości.

Skąd i dlaczego pojawia się pragnienie oderwania, bodaj na krótką chwilę, od rzeczywistości?

Otóż, większość z nas, niezależnie od czasu i przestrzeni, w jakich przyszło nam wieść nędzny żywot, ma dni wypełnione pustką. Jeśli mamy szczęście – naszym udziałem jest monotonna, szara egzystencja, gdy tego szczęścia mniej –  dni pełne są bólu i cierpienia. I bynajmniej, nie jest to rodzaj bólu, o który chodzi masochistom.

Od zarania dziejów szukamy ucieczki. Od tego, co tu i teraz, od powtarzalności, od nas samych… Dziś, dla niektórych będzie to religia, dla wielu narkotyki, a dla pewnej grupy indywidualistów – wybatożenie delikwenta, któremu otrzymanie razów sprawi przyjemność porównywalną do tej, jakiej doświadcza strona dzierżąca bat.

Dla mnie samej, to jedyne momenty, kiedy jestem całą sobą skupiona na odczuwaniu tego, co tu i teraz. Naprawdę, ciężko błądzić myślami w okolicach niezapłaconych rachunków czy tego, jaki tytuł będzie miał dzisiejszy obiad, kiedy piersi i cipka udają jeża, przyozdobione drewnianymi spinaczami.

A gdzie w tym wszystkim słuszna i jedyna prawda?

Możesz chodzić co niedzielę do kościoła, zachwycać ferią barw po LSD, czy uskuteczniać podduszanie. Każdemu chodzi o to samo, problem w tym, że większość jest zbyt głupia, by to pojąć.

Kolega: a jak Ty się realizujesz ostatnio?

Ja (szczerze jak zawsze): po wczorajszym analu, na tyłku nie mogę usiąść i czuję każdą komórkę ciała…

Chodzi mi głównie o twórczość,bo że tak powiem, jądro tematu jest dla mnie jasne – doprecyzował Kolega, a ja oblałam się pąsem.

Wyznania dotyczące seksu wypływają z mych ust z nadmierną lekkością… jak przystało na książkowy przykład, wycofanej seksualnie pensjonarki.

Nigdy nie oceniam, zawsze staram się zrozumieć – takie motto przyświeca mej nędznej egzystencji. Ale im bardziej próbuję zrozumieć, tym smutniejsze myśli mnie nachodzą.

Mam znajomego, z Izraela, choć kraj pochodzenia tu akurat nie gra roli. Znajomy ma 34 lata, żonę  trójkę dzieci i trochę kasy. Ow mężczyzna posiada także sprecyzowane poglądy na temat tego, jak chce by funkcjonował jego związek  Nie potrafiłam ukryć zdziwienia, kiedy opowiadał  jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie, że ma z żona umowę  wedle której, w sytuacji kiedy ona, z takich czy innych względów (ciąża, połóg, choroba) nie może być kompatybilną partnerką seksualną, on może bez wyrzutów sumienia i za jej wiedzą „zjeść obiad gdzie indziej”. Przyznaję, uniosłam lekko brwi, rzeczona postawa nie jest szczególnie popularna. (Więcej wyznawców ma postawa odrobinę inna, którą przytoczę za moment) Wyjaśnił chłodno, że takie podejście jest uczciwe względem obu stron – on zaspokaja potrzebę fizjologiczną, jaką jest spuszczenie z krzyża – bez dorabiania do tego zbędnej ideologii, ona wie o sprawie i jest spokojna, że chodzi tylko i wyłącznie o seks, a nie życiowe przemeblowania z powodu dupy. Sytuacja jasna, obie strony wiedzą w co grają. Fair play.

Mam znajomego rodaka, w wieku podobnym do wyżej wspomnianego. Podobnie jak wcześniej, jest żona i kasa, niedawno przyszło na świat pierwsze dziecko. Podobne jest też podejście do seksu:

„U facetów seks to fizjologia, mężczyzna musi się spuścić” – mawia kolega.

Rozumiem i nie mam z takim podejściem problemu. Jestem świadoma, że u kobiet to także w większości fizjologia (tylko inne hormony nam graja). Sama mam tak, jeśli mnie Właściciel dobrze i wystarczająco często nie zerżnie zbada, to niedopieszczona, potrafię mimowolnie przelać frustracje seksualne na najbliższe otoczenie.

Jakież było moje zaskoczenie, kiedy w odpowiedzi na pytanie, czy swą filozofią podzielił się z życiową partnerką, po drugiej stronie spotkałam śmiech.

Moje nieśmiałe „wydaje mi się, że to kwestia uczciwości i dojrzałości, ale może się mylę i zbyt wiele wymagam od mężczyzn…” spotkało się z ciszą  drugiej strony.

Zawsze niesamowicie interesowały mnie takie postawy, tyle że żaden z propagatorów nigdy nie był rozmowny, i nie doczekałam się jakichkolwiek przypisów ułatwiających mej ograniczonej świadomości przetworzenie i przyswojenie tego rodzaju danych.

Ale, powiedzmy sobie szczerze, na staniecie twarzą w twarz z własnym skurwysyństwem brak odwagi większości z nas. Jesteśmy rasą tchórzy i konformistów.